Door Esther Grisnich, vanuit Bagdad
Afgelopen week luisterde ik naar een preek van ds. Den Ouden. U moet weten, vanuit de NAVO basis in Bagdad aan de oever van de Tigris is dat best een bijzondere en bemoedigende ervaring als het gaat over Nehemia die verbannen in Babylon werkt in het paleis van de koning.
Nehemia heeft van de Heere een bijzondere taak en opdracht gekregen op een hoge positie. Den Ouden stelt in zijn preek de vraag of we als christenen ook dienen op posities waar God ons vraagt te dienen. Hij stelt daarbij ook direct de vraag of we wel op iedere positie in ‘de wereld’ mogen dienen als christenen, wat mij natuurlijk weer stemde tot zelfonderzoek. Want ja, heeft God me op deze positie geplaatst, of was er ook iets bij van eigen ambitie, en zo ja, in hoeverre mag je die hebben als christenvrouw?
Gonda, voorzitter van Sapientia, en ik bellen graag. We kennen elkaar van toen we allebei werkten voor het Europees Parlement. We delen geloof en interesse in politiek en maatschappij, liefde voor kunst, en we zijn allebei onafhankelijk denkende vrouwen met een gezonde dosis energie en doorzettingsvermogen. Wat ons bindt is niet het verschil dat Gonda een gezin heeft en ik als diplomaat in Irak werk, maar juist dat we ons geroepen voelen: Ieder op een eigen plek, van waaruit we kunnen dienen.
Wat ons bindt is niet het verschil dat Gonda een gezin heeft en ik als diplomaat in Irak werk, maar juist dat we ons geroepen voelen: Ieder op een eigen plek, van waaruit we kunnen dienen.
Dat voelt dan ook helemaal niet raar of ongemakkelijk. Nee, tussen ons juist helemaal niet. Maar wat soms wel soms wel een gevoel van ongemak naar boven doet komen is dat ik word gezien als de ‘carrièrevrouw’, en Gonda als ‘de moeder’. Allebei in een hokje. En vaak zegt men dan ook ‘Zo loopt je leven nu eenmaal’ en het is ‘iets waar je zelf voor kiest’. Maar voor mezelf sprekend, voelt dat soms helemaal niet zo. God leidt ons leven, en geeft kansen en mogelijkheden om onze talenten in te mogen zetten. Zowel thuis bij de kinderen als dat financieel mogelijk is, -iets wat tegenwoordig helemaal niet zo vanzelfsprekend is- of dat je door een heel wonderlijke weg bij de NAVO mag gaan werken.
En nee, dat is ook helemaal niet omdat ik zo stoer en dapper ben of een hardwerkende carrièrevrouw. Welnee, ik was me door m’n brede maatschappelijke interesse altijd zo bewust van het leed van deze wereld dat ik niets anders kon gaan doen dan maatschappelijk werk, of dat nou op een zorgboerderij was, voor een NGO in de hulpverlening in Irak of in de diplomatie. Opkomen voor de zwaksten in de samenleving kan op allerlei manieren. En voor uw informatie, Gonda zet, naast haar fulltime moeder-zijn, ook nog even een zorgboerderij op.
Zo ziet u maar, moeder zijn en in Irak werken, zo verschillend is dat niet, en je hoeft er ook geen stoere of harde vrouw voor te zijn. Wél moeten we ons steeds afvragen waar God ons roept om te dienen in de maatschappij. Niet achter de kerkmuren maar daarbuiten. Vrijmoedig christenvrouw zijn in ons gezin of daarbuiten.
